بررسی نحوه اجرای طرح ارزشیابی درونی در گروه های آموزشی تخصصی دانشگاه علوم پزشکی قزوین در سال تحصیلی۸۶ -۱۳۸۵

مقدمه: ارتقای کیفی دانشگاه که نهادی تولید کننده، انتقال دهنده و تأمین کننده نیروی انسانی متخصص در جامعه است، از وظایف اصلی مراکز مطالعات است و اجرای طرح ارزشیابی درونی، مسئولین و دست اندرکاران سیستم آموزشی را از مناسب بودن اهداف، خط مشی ها و عملکردهای اجرایی خود آگاه می سازد. پژوهش حاضر نیز با هدف بررسی نحوه اجرای طرح ارزشیابی درونی در گروه­های آموزش تخصصی دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام گرفت.   روش­ ها: جهت انجام این مطالعه توصیفی- مقطعی، ابتدا چک لیستی شامل 44 سؤال که نحوه ی صحیح اجرای طرح را در گروه های آموزشی می سنجید، طراحی گردید و بین اعضای هیأت علمی دو گروه آموزشی تربیت کننده دستیار این دانشگاه که طرح را به اجرا درآورده بودند، توزیع گردید و سپس اطلاعات به دست آمده جمع آوری و تجزیه و تحلیل شد.   یافته ­ها: 70درصد آزمودنی ها نسبت به طرح ارزشیابی درونی آگاهی و نگرش مناسبی داشته اند. 65 درصد آن ها، هدایت طرح را در گروه آموزشی خود مناسب ذکر کرده اند. 45 درصد آزمودنی ها وضعیت آموزش را مطلوب ذکر نموده اند. 75 درصد آزمودنی ها، گروه آموزشی را از نظر وجود کارشناس با تجربه آموزش نامطلوب اعلام کردند. بیشتر از 60 درصد آزمودنی ها مشارکت گروه های ذینفع (هیأت علمی، مدیر گروه، دانشجو و کارکنان آموزش) را در اجرای طرح نامطلوب ذکر کردند و در همین رابطه کمتر از 40 درصد آزمودنی­ها در تدوین اهداف آموزشی مشارکت داشتند. بیش از 55 درصد آزمودنی ها تعیین حوزه های ارزشیابی را جهت بررسی وضعیت گروه آموزشی خود و تبیین وضعیت مطلوب را مناسب ذکر کرده اند. بیش از 70 درصد آزمودنی ها ارتباط خود را با مرکز مطالعات و توسعه آموزش علوم پزشکی ( edc ) نامطلوب ذکر کرده و 75 درصد آزمودنی ها ارتباط با دانش آموختگان را نامطلوب عنوان نموده اند.   نتیجه­ گیری: این بررسی مشکلات عمده ای را در روند اجرای طرح ارزشیابی درونی در گروه های آموزشی تربیت کننده دستیار این دانشگاه مشخص نمود که عبارتند از:  ضعف مشارکت گروه های ذینفع دراجرای طرح ارزشیابی درونی از جمله تدوین و بازنگری اهداف آموزشی، عدم وجود کارشناس آموزش دیده در گروه های آموزشی، عدم کفایت آموزش های مرکز در آشنایی گروه های آموزشی با طرح ارزشیابی درونی و ضعف برقراری ارتباط گروه های آموزشی با مرکز edc ، عدم ارتباط با دانش آموختگان و نداشتن برنامه ای مشخص جهت ارتباط با آن ها درگروه های آموزشی.  به این ترتیب با در نظر گرفتن این کاستی ها و رفع آن ها می توان گام مؤثری در اجرای بهینه این طرح کارآمد در سایر گروه های آموزشی تربیت کننده دستیار دانشگاه برداشت.